Bazı nehirlerin gözleri vardır Saymaya çalışan onları her insan Dalga kılıçlarıyla parçalanmıştır Nehirler yutmuştur tok kırmızıyı ve kusmayı her seferinde unutmuştur

Küçükken Ellerim yüzümde saçlarımı yok sayarken Bahtsız bir kargayı lanetli kaderiyle baş başa bırakıp Gecelerin benim olmasını Lacivertin siyahla sadece benim için dans etmesini istedim

Üstünün kirinden utana sıkıla saklanan kimsesiz insanlardan bir çocuk Şahtı şahbaz oldu Kandı kansız oldu Ötekilerin mezarlığından ayırtılmıştı yeri

Rüyalarımla can verdiğim iki çocuk Biri büyükçe diğerinden Diğeri yaşıtları gibi azar işitmekten korkmaz Ellerinde soğuk tenli bilyeler Yuvarlık bir halının etrafında bilmediğim oyunları oynarlar

Yakında zelzeleye kurban gidecek bir apartmanın ilk katında başladı yolculuk. Yolcu gerekmedi yolunda. Yol dediğin zifte bulanmıştı haylaz melekler tarafından. Sağ, çıkmadı sevaba; soldu asıl makbulü geçiren un ipine kayıtsızca. Bilinenlerin bilinmeyenlere açtığı sonsuz yıllar savaşında, ikinci dairesinde bu apartmanın bir çift göz canlanmıştı. Meydan okuyordu soluk gri duvarlara. Harlıyordu…

Baktım Bakıyorum Bakmaya devam edecek miyim? Yıllar; bize öğretilen sözde dost canlısı bükülen zamanlar Azın çoğa evrildiği boş sayfalar neden edinmiyor kendine bir yersizlik Baharın sonunda yaprak cinayetlerinin işlendiği avluda?

Kendi aslıma şahit oluşum Kaçtığım ipekten bir gecelikle üstümde Saklandığım her mağarasızlıkta atlattığım gölgem Yorgunluk çöktü ruha bir kere Aynalara bakmaya Aynasızların ellerinde dirilmeye İhtiyacım var Zerdüşt olmak Seferi olmak bilinmeyen çölün tanıdık kum tanelerinde Yanarak nefes almayı öğrenmek Yeniden tadına bakmak tanrının emaneti dünyanın Yorgunluk çöktü ruha bir kere …

İtirafların dönencesinde Ay’ın sultansızlığında ve Güneş’in kudretsizliğinde Ben ki bir kum; yapışan aynaya kristali Ben ki görünmeyenin de görünmeyeni Ben ki elyaftan hayallerin ucuzluğunu gizlemiş karanlık kokan kıvrımlarına Hazır olun veya olmayın söyleyeceklerime, söylediklerimden çıkanlara ve çıkmayanlara Yaşamaktan korkan İnsanlığından utanan Kendine kendinden zorba Titremesinde ezilen yalnız kalınca

Bir “sen” diledim Sensizlikten uzak Kendiliğine yakın Yıllarımın tanrılarından Korkularımda birikmiş tanelerinden ışığın Soyut dikenlerimin battığı sabaha karşılarımdan Bir “sen” diledim Her oluşta bir “sen” gördüm seni bilmeyerek Var olduğundan olmayarak emin Sadece imrenerek Sadece hayal üstüne hayal kurarak Zamanın her bükülüşünde sana oldum şahit Gerçi Ben beni de bilmezdim …